Geschiedenis van judo

Rond 1880 zocht Jigoro Kano de beste zelfverdedigingsmethode. Hij bestudeerde verschillende bestaande gevechtssporten, waaronder ook het jiujitsu (zelfverdediging). Iedere school had zijn eigen methoden. Kano ontdekte dat de meeste methoden te veel gericht waren op het volledig uitschakelen van de tegenstander. Uiteindelijk kwam hij tot zijn eigen systeem dat hij judo noemde, wat de zachte weg betekent. Hij koos deze naam om een duidelijk onderscheid te maken met het harde jiujitsu.

Het hoofddoel van zijn judo was: samenwerken aan een harmonische ontwikkeling van geest en lichaam. In 1882 stichtte hij het Kodokan Judo Instituut te Tokio, wat nu nog de standaard is in Japan.

Na de tweede wereldoorlog raakte de sprot judo populair, dankzij het feit dat deze gevechtssport erg geschikt was voor het leger en de politie. Wellicht gebeurde dit ten koste van de geestelijke vorming. Het klassieke judo – beoefend in de geschikte tempel of plaats (= de dojo) – werd aan het publiek voorgesteld met zowel technische – als ceremoniële beperkingen.

Judo is een verdedigingssport en een zelfbeheersingsport. Je leert er op de goede manier vallen en je te concentreren. Je moet je geweldig goed kunnen concentreren bij de kata’s. Wat betekent kata’s dan weer: kata’s betekent vallen met stijl,maar je moet er ook allerlei bewegingen voor kunnen of doen. Omdat judo zachte weg betekent is de sport er ook naar gericht, de worpen zijn dus zo gemaakt dat bij het vallen niet zo veel pijn doet. Je leert natuurlijk wel vallen, dit gebeurt wanneer je de grond raakt sla je eigenlijk op de grond.

Wanneer je begint krijg je een witte band. Tot een bepaalde leeftijd ga je op examens om slippen te verdienen. Daarna kun je banden verdienen met examens doen. Je hebt bij de banden verschillende kleuren die de graad aanduiden. De eerste is de witte band. daarop volgt de gele, oranje, groene, blauwe, bruine, zwarte. Na je zwarte band heb je nog 12 dannen.